ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست از حافظ رباعی 4

1 منم که گوشهٔ میخانه خانقاهِ من است دعایِ پیرِ مغان وردِ صبحگاهِ من است

2 گَرَم ترانهٔ چنگ صَبوح نیست چه باک نوایِ من به سحر آهِ عذرخواهِ من است

1 خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست تابِ آن زلفِ پریشانِ تو، بی چیزی نیست

2 از لبت شیر روان بود که من می‌گفتم این شکر گِردِ نمکدانِ تو، بی چیزی نیست

1 روشن از پرتوِ رویت نظری نیست که نیست مِنَّت خاکِ درت بر بصری نیست که نیست

2 ناظرِ روی تو صاحب نظرانند آری سِرِّ گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد