پای به خواب رفتهٔ کوه تحملم از صائب تبریزی دیوان اشعار 91

1 از عذار او بپوشان دیده امید را تکمه از شبنم مکن پیراهن خورشید را

2 در بهشت عافیت افتادم از بی حاصلی شد حصاری بی بری از سنگ طفلان بید را

1 مکن ز ساده دلی خرج چشم بد خود را نگاه دار چو آیینه در نمد خود را

2 نمی توان نفس از دار و گیر عقل کشید به زور می برهانید از خرد خود را

1 رتبه بال پری باشد پر تیر ترا شوخی چشم غزالان است زهگیر ترا

2 می شود سرسبز از عمر ابد، آن را که کشت داده اند از چشمه خضر آب شمشیر ترا

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟