آن روز که حرف عشق بشنفت از فرخی یزدی رباعی 281

1 آن دست دوستی که در اول نگار داد با دشمنی به خون دل آخر نگار داد

2 دیدی که باغبان جفاپیشه عاقبت بر باد آشیانه چندین هزار داد

1 از روز ازل عاشقی آموخت دلم از عشق چو شمع شعله افروخت دلم

2 تا خاک مرا دهد بباد آتش عشق از دیده نریخت آب تا سوخت دلم

1 ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما تا که آزادی بود دربند در بندیم ما

2 خوار و زار و بیکس و بیخانمان و دربدر با وجود اینهمه غم، شاد و خرسندیم ما

1 قسم به عزت و قدر و مقام آزادی که روح بخش جهان است نام آزادی

2 به پیش اهل جهان محترم بود آنکس که داشت از دل و جان احترام آزادی

1 این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند عالمی را کشته تا یک دم هوسرانی کنند

2 آنچه باقی مانده از دربار چنگیز و نِرُن بار بار آورده و سر بار ایرانی کنند