طوفان بشنو چو نی، نوای از فرخی یزدی رباعی 252

1 روزگاریست که در دشت جنون خانه ماست عهد مجنون شد و دور دل دیوانه ماست

2 آنکه خود سازد و جان بازد و پروا نکند در بر شمع جهانسوز تو پروانه ماست

1 دوش از مهر به من آن مه محبوب گذشت چشم بد دور که آن ماه به من خوب گذشت

2 مگذر از بیشه ما نیست گرت جرأت شیر که در اینجا نتوان با دل مرعوب گذشت

1 آنان که بی‌مطالعه تقدیر می‌کنند خواب ندیده است که تعبیر می‌کنند

2 عمری بود که کافر راه محبتیم ما را دگر برای چه تکفیر می‌کنند

1 قسم به عزت و قدر و مقام آزادی که روح بخش جهان است نام آزادی

2 به پیش اهل جهان محترم بود آنکس که داشت از دل و جان احترام آزادی

1 این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند عالمی را کشته تا یک دم هوسرانی کنند

2 آنچه باقی مانده از دربار چنگیز و نِرُن بار بار آورده و سر بار ایرانی کنند