گاه بارَم خار باشد گاه دُر از ایرج میرزا مثنوی 1

1 نه عاقل است که دارد در این سرایِ رحیل قصّیر عمرِ خود اندر امید هایِ طویل

2 نهد به گردنِ جان رشته‌ای ز طولِ اَمَل که تا قیامت آن رشته را بود تطویل

1 مباش ایمن ز کَیدِ چرخِ ریمن که از کَیدش نشاید بود ایمن

2 نماید خانۀ امّید تاریک که سازد هر دو چشمِ آز روشن

1 مُردم از حسرتِ آهورَوِشان و رَمِشان می ندانم به چه تدبیر به دام آرمشان

2 سه ستمگر پسر ایدون به معلِّم خانه هست و صد بنده به هر راهگذر چون جَمِشان

1 آب حیات است پدر سوخته حَبِّ نبات است پدر سوخته

2 وه چه سیه چرده و شیرین لب است چون شکلات است پدر سوخته

1 به انگشتان پا از زیر کرسی ز کس ها کرده ام احوال پرسی

1 ای خایه به دست تو اسیرم بنموده‌ای از جماع سیرم

2 دستم نشود به تخم کَس بند تا باد تو کرده دست گیرم