گه در طلب عیش و سروری بودیم از اهلی شیرازی رباعی 467

1 از لطف اگرچه با سگ خویشت عجب خوش است من کیستم که با تو نشینم ادب خوش است

2 گر کعبه وصال تو نتوان بسعی یافت ننشینم از طلب که درین ره طلب خوش است

1 سرو من تا چو مه از خانه زین گشت بلند آفتابی دگر از روی زمین گشت بلند

2 برحذر باش دلازان بت خونخواره که باز رنگش افروخت می و چین جبین گشت بلند