1 شتربانا، دمی محمل میارای رها کن تا ببوسم ناقه را پای

2 نهادند آشنایان بار بر دل دلم رفته ست و بارش ماند بر جای

3 روان شد محمل و جانم به دنبال جرس می نالد و من می کنم وای

4 ندیدم ره چو غایب شد ز چشمم غبار بختیان دشت پیمای

5 تو، ای کت بر شتر آب حیات است به وادی تشنه می میرم، ببخشای

6 بیابان پیش چشمم گشت تاریک مه محمل نشینم، پرده بگشای

7 دلم چون همرهش شد گویش، ای باد که جان هم می رسد، تعجیل منمای

8 خوشی بر مردنم آخر نیارم بدین دوری همم منزل مفرمای

9 رسید آن ماه چون خسرو به منزل تو ره می بین و رو بر خاک می سای