1 صراحی دگر بارم از دست برد به من باز بنمود می دستبرد

2 هزار آفرین بر می سرخ باد که از روی ما رنگ زردی ببرد

3 بنازیم دستی که انگور چید مریزاد پایی که در هم فشرد

4 برو زاهدا خورده بر ما مگیر که کار خدایی نه کاریست خرد

5 مرا از ازل عشق شد سرنوشت قضای نوشته نشاید سترد

6 مزن دم ز حکمت که در وقت مرگ ارسطو دهد جان، چو بیچاره کرد

7 مکش رنج بیهوده خرسند باش قناعت کن ار نیست اطلس چو برد

8 چنان زندگانی کن اندر جهان که چون مرده باشی نگویند مرد

9 شود مست وحدت زجام الست هر آن کاو چو حافظ می صاف خورد