مردم از افسردگی از صائب تبریزی دیوان اشعار 610

1 اگر چه عشق به ظاهر خراب کرد مرا ز روی گرم، پر از آفتاب کرد مرا

2 هنوز رنگ عمارت، نگار دستم بود که ترکتاز حوادث خراب کرد مرا

1 در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی از لب بام کنند اهل هوس بوسه ربایی

2 در بسته حجاب بود گر چه گلشنش تکلیف بوسه است دهن غنچه کردنش

1 چه خیال است که دیوانه و شیدا نشویم؟ بوی مشکیم، محال است که رسوا نشویم

2 عشق ما را پی کاری به جهان آورده است ادب این است که مشغول تماشا نشویم

1 از عزیزان دیده پوشیده من روشن است بوی پیراهن کلید خانه چشم من است

2 خون ما بی طالعان را نیست معراج قبول ورنه جای مصرع رنگین، بیاض گردن است

1 کدام دیدهٔ بد در کمین این باغ است ؟ که بی نسیم، گل از شاخسار می‌ریزد

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟