می گشاید ز خموشان دل بی کینه من از صائب تبریزی دیوان اشعار 392

1 راه خوابیده رسانید به منزل خود را نرساندی تو گرانجان به در دل خود را

2 تا چو گرداب توان ریشه رسانید به آب همچو کشتی مکن آلوده ساحل خود را

1 خامی بود سر از پی دنیا گذاشتن کاین صید رام می شود از وا گذاشتن

2 بی انتظار دامن ساحل گرفتن است چون موج دست بر دل دریا گذاشتن

1 آن‌چنان کز رفتنِ گل، خار می‌مانَد به جا از جوانی حسرتِ بسیار می‌مانَد به جا

2 آهِ افسوس و سرشکِ گرم و داغِ حسرت است آن‌چه از عمرِ سبک‌رفتار می‌مانَد به جا

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را