ای دیده دو چشم فتنه را خیره از فرخی یزدی رباعی 341

1 شب غم روز من و ماه محن سال منست روزگاریست که از دست تو این حال منست

2 بسکه دلتنگ از این زندگی تلخ شدم مردن اکنون به خدا غایت آمال منست

1 با ادب در پیش قانون هرکه زانو می‌زند چرخ نوبت را به نام نامی او می‌زند

2 وآنکه شد تسلیم عدل و پیش قانون سر نهاد پایه قدرش به کاخ مهر پهلو می‌زند

1 باز طوفان بلا لجهٔ خون می‌خواهد آنچه زین پیش نمی‌خواست، کنون می‌خواهد

2 آنکه بنشاند به این روز سیه ایران را بر سر دار مجازات نگون می‌خواهد

1 قسم به عزت و قدر و مقام آزادی که روح بخش جهان است نام آزادی

2 به پیش اهل جهان محترم بود آنکس که داشت از دل و جان احترام آزادی

1 این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند عالمی را کشته تا یک دم هوسرانی کنند

2 آنچه باقی مانده از دربار چنگیز و نِرُن بار بار آورده و سر بار ایرانی کنند