1 طبع من این نکته چه پاکیزه گفت سهل بُوَد خوردن افسوس مفت

2 مردم این مُلک ز کِه تا به مِه هیچ ندانند جز احسنت و زِه

3 هرکسی اندر غم جانان خود است فارغ از اندیشه نیک و بد است

4 بعد که مُردم ، همه یادم کنند! رحمت وافر به نِهادَم کنند!

5 گر بر کناس بری یاس را رنجه کنی شامه کناس را

6 زآنچه پس از مرگ برایم کنند کاش کمی حین و بقایم کنند

7 دل به کف غصّه نباید سپرد اوّل و آخر همه خواهیم مُرد