آمد کار من ورشته تسبیح یکی است از صائب تبریزی دیوان اشعار 886

1 خامش نمی شوم چو جرس بادهان خشک دارم هزار نغمه تربازبان خشک

2 از سایه ام اگر چه به دولت رسند خلق باشد نصیب من چو هما استخوان خشک

1 کم نسازد جام می زنگ دل افگار را داس صیقل ندرود این سبزه زنگار را

2 در میان دارد دل تنگ مرا سرگشتگی بر سر این نقطه جولان است این پرگار را

1 طومار زندگی را، طی می‌کند به یک شب از شمع یاد گیرید، آداب زندگانی

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را