1 مصیبت دگرست این که مرده دل را چو مرده تن خاکی به گور نتوان کرد

1 خود کرده‌ام به شکوه‌تر خصم جان خویش کافر مباد کشتهٔ تیغ زبان خویش !

1 آمد کار من ورشته تسبیح یکی است که ز صد رهگذرم سنگ به سر می‌آید

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را