1 نگارم عنبر از مه می‌نماید ز سنبل شکل خرگه می‌نماید

2 رخ همچون مه او در شب زلف دل گم‌گشته را ره می‌نماید

3 غلام آن رخم کِش خط دمیدست که اکنون خود یکی ده می‌نماید

4 به پیش روی تو مَهْ کیست باری دم طاوس صد مه می‌نماید

5 گل از تو بو برد پس آورد رنگ ازینش عمر کوته می‌نماید

6 خیالت داشت حس العهد آخر که ما را روی گه‌گه می‌نماید

7 به جانی یک نگه، لیکن به آن شرط که جان بستاند آنگه می‌نماید