باشد ایدل همدمان دوست از اهلی شیرازی غزل 1387

1 باشد ایدل همدمان دوست یار خود کنی تا بدام صحبتش روزی شکار خود کنی

2 ایکه با یاران بعشرت برده یی عالم ز یاد وه چه یاد از عاشق امیدوار خود کنی

3 آه از آنشادی که ناگه از درم آیی درون بعد از آن کم نا امید از انتظار خود کنی

4 آرزو دارم که گاهی بگذری بر خاک من گرچه میدانم که ننگ از خاکسار خود کنی

5 با حریفانت قرار وصل و اهلی بیقرار شاید ارهم رحمتی بر بیقرار خود کنی

6 هرگز نفتد بر سر من سایه بختی عنقا شدی ایطایر اقبال کجایی

7 اهلی اگر آن بت نظری با تو ندارد غم نیست مگر غافل از الطاف خدایی