1 روزی که قدسیان گل آدم سرشته اند جان مرا و مهر تو باهم سرشته اند

2 از رشک آنکه با همه کس جلوه میکنی در خون یکدگر همه عالم سرشته اند

1 خوبان که فرق تاقدم از جان سرشته اند مردم کشند اگرچه بصورت فرشته اند

2 در کوی گلرخان پی خواری کشان عشق یک گل زمین نماند که خاری نکشته اند

1 دیده هر که از هوس سوی تو سیمتن بود غرقه بخون دل شود گر همه چشم من بود

2 آه که گیردم نفس راه گلو ز بخت بد در نفسی که بامنش یار سر سخن بود