دگرم ز چشم گریان بهزار از اهلی شیرازی غزل 1332

1 دگرم ز چشم گریان بهزار دلستانی چو فرشته میخرامی که چو ماه آسمانی

2 ز قبای نیلگونت بگمان فتاده خلقی که مگر به نیل چشمم گذری کنی نهانی

3 همه روز مهر خوبان ز حسود می نهفتم تو ولیکن آفتابی ز کسی نهان نمانی

4 نه تو بودی ای پریرخ که زدی بتیغ خلقی ز هلاک من چه ترسی بکشم چنانکه دانی

5 ز فسون چشم مستت که فسانه گشت اهلی بجهان فتاده فتنه تو چه فتنه جهانی

6 عیب رندان میکند کاری ندارد شیخ شهر کی بما پرداختی گر زانکه کاری داشتی

7 روی زرد اهلی از مهرت شدی روزی سفید گر خزان عاشقان روزی بهاری داشتی