در لعل یار خنده از صائب تبریزی دیوان اشعار 406

1 عشقم هنوز جای به گلخن نداده است برقم هنوز بوسه به خرمن نداده است

2 در زلف باد دست، عبث بسته ایم دل گوهر کسی به چنگ فلاخن نداده است

1 پیش اهل دل ادب منظور باید داشتن با کمال قرب خود را دور باید داشتن

2 سر نباید تافتن از گفتگوی حق به تیغ پاس حرف خویش چون منصور باید داشتن

1 سبکروان به زمینی که پاگذاشته اند بنای خانه بدوشی بجا گذاشته اند

2 کمند جاذبه مقصدست مردان را ز دست خویش عنانی که وا گذاشته اند

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم