بیار باده و بازم از حافظ شیرازی اشعار منتسب 36

1 بر سرِ آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید

2 خلوتِ دل نیست جایِ صحبت اَضداد دیو چو بیرون رود، فرشته درآید

1 خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

2 عاقبت منزل ما وادی خاموشان است حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم