لعل از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی غزل 48

1 لعل تو در سخن شکر ریزد جزع من در سحر گهر ریزد

2 حس تو هر قدح که نوش کند جرعه بر روی ماه و خور ریزد

3 هر نفس دفع چشم بدرا صبح سیم در دیده قمر ریزد

4 بر رخم از هوای تو دم سرد چون خزان توده های زر ریزد

5 گر بداند حقیقت حسنت ماه را زهره بر جگر ریزد

6 تیر مژگان مزن که چشم تو خود خون صد دل بیک نظر ریزد