غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 191

1 حسن در دوستی یگانه خوش است رنگ معشوق، عاشقانه خوش است

2 خشکی زهد از دماغم ابرهای تر نبرد صندلی شد آبها و توبه در سر نبرد

1 نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا باغهای دلگشا در زیر پر باشد مرا

2 تلخرویان را می روشن گوارا می کند ابر بی می، کوه بر بالای سر باشد مرا

1 تا به فکر شبرویهای خیال افتاده ام مست لذت در شبستان وصال افتاده ام

2 نیست غیر از ناامیدی حاصل دیگر مرا دانه بی طالعم در خشکسال افتاده ام

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم