عمریست که میرود دل اندر از اهلی شیرازی رباعی 63

1 عاشق مجنونم و صحرای غم جای من است گر بمیرم دورازو کس را چه پروای من است

2 سوختن در آفتاب غم نه کار هر کس است سایه من داند این محنت که همپای من است

1 هر کرا حسنی بود آیینه دار روی اوست هرکه دارد بوی عشقی از سگان کوی اوست

2 فتنه پیران نه تنها شد که طفل مکتبی چون الف گوید مرادش قامت دلجوی اوست

1 منه بخاک ره ای یوسف آن کف پا را قدم بدیده ما نه عزیز کن ما را

2 تو شمع مجلسی از باده گر شوی سر گرم جگر کباب کنی عاشقان شیدا را