بود که گریه بشوید خط گناه از اهلی شیرازی غزل 77

1 بود که گریه بشوید خط گناه مرا سفید روی کند نامه سیاه مرا

2 اگرچه خرمن عقلم بسوخت در ره عشق خوشم که برق کرم پاک کرده راه مرا

3 خیال روی تو بست آنقدر بچشمم نقش که لوح صورت چین کرد قبله گاه مرا

4 گهی که خرمن گل خوشه چین عارض تست چه رنگ باشد ازو چهره چو کاه مرا

5 حذر نکر رقیب زابر گریه من مگر به چشم نیاورد دود آه مرا

6 گناه اهلی از آن شد که دوست عفو کند مگر شفیع کند اشک عذر خواه مرا

7 فلک چو اهلی از آنم بچنگ بخت نماند که داد عشق تو صد گونه انفعال مرا