1 درین دو هفته که ابر بهار در گذرست تو نیز دامن امید چون صدف واکن
1 التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا گرمی افسردگان افسرده تر سازد مرا
2 اشک نیسانم، گدایی دارم از بحر گهر چون صدف دامان پاکی، تا گهر سازد مرا
1 از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را ناله عاشق بود افسانه خواب ناز را
2 از ریاضت دامن مقصود می آید به چنگ گوشمال آخر شود دست نوازش ساز را
1 چشم بر خورشید تابان نیست ویران مرا کرم شب تابی برافروزد شبستان مرا
2 در زمین پاک من ریگ روان حرص نیست تازه می سازد رگ تاکی گلستان مرا
1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را
2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را
1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم
2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم
1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را
2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را