در رهگذر باد، چراغی از اثیر اخسیکتی رباعی 17

1 عرض داد از چابکی خورشید شمعی پیرهن در جلال آسمان بر مهد اطفال چمن

2 ابر دریا باری از الماس هندی چاک زد بی گناهی تا بدامان جیب پاکان عدن

1 ای داده ز آفتاب گداره کلاه را و افزوده بر سپهر و ستاره سپاه را

2 از باغ ملک دست نشان برده تیغ را زی اوج چرخ پای گشان کرده گاه را

1 چون کرد دیده بان افق چشم خفته باز میگفت با سیاهه ظلمت، سپیده راز

2 دندان نمود صبح شکر خنده گفتمی کز غبغب هلال بخواهد ربود کاز