1 من آب خضر جویم بهر سگان کویش او تشنه بر هلاکم تا نگذرم بسویش

2 تاب نظر ندارم آن به که خاک گردم تا ذره ذره بینم در آفتاب رویش

3 صد آب زندگانی میرد بپای آن گل صد خضر چون مسیحا جان میدهد ببویش

4 تاب فغان ندارد آه از مزاج آن مه کز گل بنازنینی نازک ترست خویش

5 آن نازنین بدخو، کی رام خویش سازم کز من رمد به آهی آهوی فتنه جویش

6 ای باد زلف او را برهم مزن که ترسم جمعی شوند درهم ز آشفتگی مویش

7 بسیار گوست اهلی عیبش نشاید اما کز سینه میکند کم دردی به گفتگویش