غیرتم در دیده ها چون باد از اهلی شیرازی غزل 1340

1 غیرتم در دیده ها چون باد اگر ره داشتی ذره یی خاکرهش در چشم من نگذاشتی

2 گرنه بر بالای هم نه طاق بستی این سرای گرد باد آه من سقفش ز جا برداشتی

3 گل شکفت از خاکره هرجا سگ او پا نهاد کاشکی چشم مرا هم خاک راه انگاشتی

4 گر بخاک پای او بودی فلک را دسترس چشمه خورشید را صد ره بخاک انباشتی

5 من ز بختم گل شکفتن چشم او در راه من گر توانستی بجای سبزه پیکان داشتی

6 با چنین رویی که پنهان شد ز شرم او ملک کی شدی خورشید پیدا گر حیایی داشتی

7 پیش اهلی با چنین رسوایی و شرمندگی هرکه مجنون را بدیدی عاقلی پنداشتی