1 دل را به زلف حسن شمایل نمی دهم تا دل نمی دهند مرا دل نمی دهم

2 این گردن ضعیف سزاوار تیغ نیست در قتل خویش زحمت قاتل نمی دهم

1 در سینه های تنگ بود آه بیشتر یوسف کند طلوع ازین چاه بیشتر

2 چندان که عشق راهزنی بیش می کند رو می نهند خلق به این راه بیشتر

1 خامش نمی شوم چو جرس بادهان خشک دارم هزار نغمه تربازبان خشک

2 از سایه ام اگر چه به دولت رسند خلق باشد نصیب من چو هما استخوان خشک

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم