شادم اگرچه خاطرم اندوهگین از اهلی شیرازی غزل 102

1 شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست کم شادیست این که دل من غمین ازوست

2 آن سرو پاکدامن ازین باغ کم مباد کاین پاک دیده را نظر پاک بین ازوست

3 هرگز نکرد گوشه چشم از کرم به ما مارا اگرچه چشم کرم بیش ازین ازوست

4 تاخیر کشتن از پی ناکامیم کند چون داند این که کام دل من همین ازوست

5 کی مرهمی زلطف نهد بر دل کسی مهر فلک که بر همه کس زخم کین ازوست

6 ای دل کجا به خرمن گل نسبتش رواست خورشید من که خرمن مه خوشه چین ازوست

7 اهلی بهوش باش که در حقه فلک زهرست و خلق را طمع انگبین ازوست