گر بدانی چه قدر از صائب تبریزی دیوان اشعار 155

1 در بحر شعر، خامشی از لاف بهترست دست بلند، حجت عجز شناورست

2 رنگین ز پیچ و تاب شود چهره سخن از خون نصیب تیغ به مقدار جوهرست

1 خط عذارتو خورشید رابه دام کشید ز هاله حلقه به گوش مه تمام کشید

2 مشو به سرکشی از خصم زیردست ایمن که نرم نرم خط از حسن انتقام کشید

1 چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟ نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا

1 سیل از ویرانهٔ من شرمساری می‌برد نیست جز افسوس در کف، خانه‌پرداز مرا

1 میان اگر نکنی باز، اختیار از توست به حق خندهٔ گل کز جبین گره بگشا!

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم