گر می نمی ستانی از صائب تبریزی دیوان اشعار 421

1 تو دست افشانی جان را چه دانی؟ تو شور این نمکدان را چه دانی؟

2 تو چون خس رو به ساحل می کنی سیر دل دریای عمان را چه دانی؟

1 گل را به رو اگر نشناسیم عیب نیست ما چشم در حریم قفس باز کرده‌ایم

1 از گلستان نشود غنچه دل باز مرا پنجه سرو بود چنگل شهباز مرا

2 می توان ناله شنید از کف خاکستر من نشود سوختگی سرمه آواز مرا

1 رفتیم و کوی او به رقیبان گذاشتیم خوش کعبه ای به خار مغیلان گذاشتیم

2 آب نمک شناسی و رنگ حیا نداشت لعل لب ترا به رقیبان گذاشتیم

1 چه می پرسی ز احوال شرار ما و پروازش که در یک نقطه طی شد جلوه انجام و آغازش

2 ازان چون مهر تابان است حسنش از زوال ایمن که لغزد پای خط ازچهره آیینه پردازش

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را