گر درد عموم را دوا باید کرد از فرخی یزدی رباعی 114

1 باز طوفان بلا لجهٔ خون می‌خواهد آنچه زین پیش نمی‌خواست، کنون می‌خواهد

2 آنکه بنشاند به این روز سیه ایران را بر سر دار مجازات نگون می‌خواهد

1 با تو در پرده دلم راز و نیازی دارد کس ندانست که در پرده چه رازی دارد

2 بر سر زلف تو دارد هوس چنگ زدن دست کوتاه من امید درازی دارد

1 یک دم دل ما از غم، آسوده نخواهد شد وین عقده بآسانی، بگشوده نخواهد شد

2 تا فقر و غنا با هم، در کشمکش و جنگند اولاد بنی آدم، آسوده نخواهد شد

1 این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند عالمی را کشته تا یک دم هوسرانی کنند

2 آنچه باقی مانده از دربار چنگیز و نِرُن بار بار آورده و سر بار ایرانی کنند

1 قسم به عزت و قدر و مقام آزادی که روح بخش جهان است نام آزادی

2 به پیش اهل جهان محترم بود آنکس که داشت از دل و جان احترام آزادی