1 سرمه ره دردیده زان دارد که خاک پای اوست هرکه را باشد ادب درچشم مردم جای اوست

2 شاخ گل را با چنان حسنی که از گل حاصل است داغ حسرت بر دلش از قامت رعنای اوست

1 بخلق درد تو بیهوده گفتم تا کی بهر زه طعنه مردم شنفتنم تا کی

2 تو در کنار گلستان بخواب خوش مشغول من از هوای تو بر خار خفتنم تا کی

1 ای بی‌تو از خون بسته گل مژگان من بر خارها خار است دور از روی تو در چشم من گلزارها

2 هرچند کز آب بقا باشد خضر دور از فنا بیند شهیدان تو را میرد ز حسرت بارها