دل را به زلف حسن شمایل نمی دهم از صائب تبریزی دیوان اشعار 525

1 سر ما گرم ز زور می بی غش گردد آسیای پر پروانه به آتش گردد

1 گر شکر در جام ریزم، زهر قاتل می‌شود چون صدف گر آب نوشم، عقدهٔ دل می‌شود

1 جوهر می ز رگ ابر مثنی گردد از شفق رنگ می لعل دو بالا گردد

2 یک زمان پرده ازان روی دل آرا بردار تا سیه خانه این دشت سویدا گردد

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم