1 دیدم چو آفتابی در سایه کلاهش سایه گرفته مه را زان طره سیاهش

2 از بس که در کلاهش بر دوختم دو دیده بادامه ای نشاندم بر پسته کلاهش

3 او چشم داشت بر من، من زلف او گرفتم تا بو که زنده مانم زان غمزه در پناهش

4 دل رفت و در زنخدانش آواز دادم او را گفت اینکم معلق در نیمه راه چاهش

5 بنوشت عارضش خط از بهره عرض خوبی آنکه به گرد عارض صف می کشد سپاهش

6 من چشم می نیارم کز وی نگاه دارم یارب مگر تو داری از چشم من نگاهش!

7 کرد آن گنه که خسرو بخشیده خواست بوسی بخشید نیست، جانا، گر هست این گناهش