سوختم چند چو برق آیی و از اهلی شیرازی غزل 1374

1 سوختم چند چو برق آیی و چون باد روی من بصد فتنه گرفتار و تو آزادی روی

2 میکنی جور و جفا تا نکنم یاد تو لیک تو نه آنی که بجور و ستم از یاد روی

3 مردم از ناله مردم بکسان جور مکن هم مرا سوز اگر از پی بیداد روی

4 ایخوش آندم که چو بازیچه طفلان گشتم سوی من خنده زنان آیی و دلشاد روی

5 از پی پرسش اهلی چه کنی رنجه قدم ترسم آزرده ز بس ناله و فریاد روی

6 جهان بهار و خزانش بسیست لیک تو کی خزان پیری خود را بهار باز آری

7 غبار دل ببری پیش گلرخان چون باد که گر غبار بری هم غبار باز آری

8 چو سرو ناز تو اهلی کنار کرد از تو بآب دیده کیش در کنار باز آری