دهن خویش به دشنام میالا زنهار از صائب تبریزی دیوان اشعار 875

1 سر ما گرم ز زور می بی غش گردد آسیای پر پروانه به آتش گردد

1 گر شکر در جام ریزم، زهر قاتل می‌شود چون صدف گر آب نوشم، عقدهٔ دل می‌شود

1 جوهر می ز رگ ابر مثنی گردد از شفق رنگ می لعل دو بالا گردد

2 یک زمان پرده ازان روی دل آرا بردار تا سیه خانه این دشت سویدا گردد

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟