می‌شود در دور از صائب تبریزی دیوان اشعار 17

1 سبکروان به زمینی که پاگذاشته اند بنای خانه بدوشی بجا گذاشته اند

2 کمند جاذبه مقصدست مردان را ز دست خویش عنانی که وا گذاشته اند

1 عشقم هنوز جای به گلخن نداده است برقم هنوز بوسه به خرمن نداده است

2 در زلف باد دست، عبث بسته ایم دل گوهر کسی به چنگ فلاخن نداده است

1 پیش اهل دل ادب منظور باید داشتن با کمال قرب خود را دور باید داشتن

2 سر نباید تافتن از گفتگوی حق به تیغ پاس حرف خویش چون منصور باید داشتن

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را