گر آدم و گر فرشته گر دیو از اهلی شیرازی رباعی 119

1 آنی که فتنها همه از یک نگاه تست عالم خراب کرده چشم سیاه تست

2 روشن ترست شام من از صبح دیگران وین روشناییم ز رخ همچو ماه تست

1 گر کند ابر کرم میل تن خاکی ما چه تفاوت کند آلودگی و پاکی ما

2 ما بدیدار توای ساقی جان دلشادیم نه که از هستی جانست فرحناکی ما

1 نور دو چشم کز برم بریده رفته است هیچ نمی رود زدل گرچه زدیده رفته است

2 پای بدامن کفن زان نکشد شهید عشق کز سر مستی جهان دست کشیده رفته است