ای داده زآستان خود آورارگی از اهلی شیرازی غزل 22

1 ای داده زآستان خود آورارگی مرا در خاک ره نشانده بیکبارگی مرا

2 ازبسکه خون خورم زغمت بیخود اوفتم مردم نهند تهمت میخوارگی مرا

3 دردا که هست چاره کارم هلاک و نیست غیر از تو چاره ساز به بیچارگی مرا

4 باری چو دل شکسته ز سنگ جداییم ای سنگدل گذار به نظارگی مرا

5 آن میر مجلسی که تو را شمع جمع کرد پروانه داده است به آوارگی مرا

6 پرورده کرشمه لطفت چو اهلیم حیف است اگر کشی بستمکارگی مرا