چو به تیغ کین ز خشمم بسر از اهلی شیرازی غزل 1384

1 چو به تیغ کین ز خشمم بسر رکاب آیی بخدا که پیش چشمم به از آفتاب آیی

2 همه دم چو برق تازی بسرم چه گرمیست این که بقتل بیگناهی بچنین شتاب آیی

3 ز سرشک از آن کنارم همه دم پر آب باشد که تو نوغزال گاهی بکنار آب آیی

4 تو که گنج حسن و نازی چه شود اگر زمانی بزکوه حسن و خوبی سوی این خراب آیی

5 من مفلس گدا را بخیال هم نگنجد که درآیی از درمن مگرم بخواب آیی

6 طمع ایحریف کم کن ببتان که مست نازند مگر آنکه سوی ایشان بدلی کباب آیی

7 سر کوی دوست اهلی ز شماره شهیدان نه قیامتست آنجا که تو در حساب آیی