چون بلبل مست راه در از خیام نیشابوری رباعی 25

1 افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد، در پایِ اَجَل بسی جگرها خون شد!

2 کس نامد از آن جهان که پرسم از وی: کاحوالِ مسافرانِ دنیا چون شد.

1 ای کاش که جای آرمیدن بودی یا این ره دور را رسیدن بودی

2 کاش از پی صد هزار سال از دل خاک چون سبزه امید بر دمیدن بودی

1 می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو قصدی دارد بجان پاک من و تو

2 در سبزه نشین و می روشن میخور کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.