از که نالم که فغان از دل ریش از اهلی شیرازی غزل 33

1 از که نالم که فغان از دل ریش است مرا هر بلایی که بود از دل خویش است مرا

2 شربت وصل تو بی زخم فراقی نبود لذت نوش پس از تلخی نیش است مرا

3 من که بیگانه ام از خویش و محبت سوزم چه غم از محنت بیگانه و خویش است مرا

4 مگرم کعبه امید پس از مرگ دهند کاین ره دور و درازی است که پیش است مرا

5 گر دل از زخم جفای تو شود ریش چه غم هرحمت های غمت مرحم ریش است مرا

6 گرچه خوبان بمن خسته جفا کم نکنند شکر ایزد که وفا از همه بیش است مرا

7 سجده روی نکو اهلی اگر بد کیشی است بت پرستم چه غم از ملت و کیش است مرا