چون از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی غزل 42

1 چون بهشتست جهان می باید ببهشت او که خوری می شاید

2 روز شادیست طرب باید کرد کز دل خاک طرب میزاید

3 شاخ از رقص همی ننشیند غنچه از خنده همی ناساید

4 لاله با آنهمه کم عمری او لبش از خنده فرا هم ناید

5 میکند باد صبا جلوه گری تا نقاب از رخ گل بگشاید

6 گر کند ناز بنفشه رسدش کش صبا طره همی پیراید

7 بود بلبل همه شب در تکرار تاچو من بود که ملک بستاید