چون سبو در پای خم هر کس چو من از فرخی یزدی غزل 93

1 چون سبو در پای خم هر کس چو من سر سوده بود همچو ساغر دورها از دست غم آسوده بود

2 پارسایان را ز بس مستی گریبانگیر شد دامن هر کس گرفتیم از شراب آلوده بود

3 دودمان چرخ از آن روشن بود تا رستخیز زانکه همچون آفتاب او را چراغ دوده بود

4 آنکه راه سود خود را در زیان خلق دید از ره بیدانشی راه خطا پیموده بود

5 تا نخوردم می ندانستم که در ایام عمر جز غم می آنچه می خوردم غم بیهوده بود

6 وای بر آن شهر بی قانون که قانون اندر آن همچو اندر کافرستان مصحف فرسوده بود

7 آنکه در زنجیر کرد افکار ما را فرخی در حقیقت آفتابی را به گل اندوده بود