هر که داند که از صائب تبریزی دیوان اشعار 1390

1 نغمه آرام از من دیوانه می‌سازد جدا خواب را از دیده این افسانه می‌سازد جدا

2 پرده شرم است مانع در میان ما و دوست شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا

1 پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا خانه چون آیینه بی مهمان نمی باشد مرا

2 درد و صاف عالم امکان ز یک سرچشمه است شکوه ای از ساقی دوران نمی باشد مرا

1 چشم بر خورشید تابان نیست ویران مرا کرم شب تابی برافروزد شبستان مرا

2 در زمین پاک من ریگ روان حرص نیست تازه می سازد رگ تاکی گلستان مرا

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم