1 اگرچه از رخ خود چشم بسته یی ما را نهان ز چشمی و در دل نشسته یی ما را

2 ز جعد زلف تو هر موی ماست زنجیری چرا درین همه زنجیر بسته یی ما را

3 تو را که طاقت آهی ز خوی نازک نیست چرا به سنگ ستم دل شکسته یی ما را

4 زما به خشم مرو ای طبیب خسته دلان بیا که مرهم دلهای خسته یی ما را

5 مگو که در دل اهلی خیال غیر گذشت که لوح خاطر ازین حرف شسته یی ما را

6 اهلی چو لاله خاک رهم لیک خوشدلم کز دل نرفت داغ غم او برون مرا