اگرچه چشم منی همنشین از اهلی شیرازی غزل 1381

1 اگرچه چشم منی همنشین اغیاری چه نور دیده گلی در میان صد خاری

2 نگویم آنکه خریدار یوسفم حاشا که خودفروش زند لاف این خریداری

3 اگر بصدق روی ره چو کوهکن در عشق نه بیستون که فلک را ز پیش برداری

4 دلا بسوز که ننشیند آتشت چونشمع بیکدو قطره که گاهی ز دیده میباری

5 تو گر بدین خوبان نمیروی از جا نه آدمی بحقیقت که نقش دیواری

6 بوصل دوست رسی آنچنانکه دل خواهد گر اختیار چو اهلی ز دست بگذاری