همه جانی از لطافت همه از اهلی شیرازی غزل 1380

1 همه جانی از لطافت همه عمر و زندگانی بکه نسبتت کنم من که بهیچکس نمانی

2 بسماع چون درآیی من و صدهزار چون من همه جان در آستینها که تو دست برفشانی

3 ز کمال لطف اگر جان بدرون دل کند جا تو درون جان نشینی که لطیف تر ز جانی

4 ز حیات خود ملولم بکشم بیک نظاره نه ز راه خشم لیکن بطریق مهربانی

5 شدم آنچنان چو مجنون بخیالت ایپری گم که اجل بسوی من ره نبرد ز بی نشانی

6 تو بلب مسیحی اما نفسی که زنده ام من مکشم بناز و بنشین پس ازین دگر تو دانی

7 ز جفای یار اهلی چه زبان کشی چو بلبل که هزار چون تو آنگل بکشد به بیزبانی